برنامه های استانی ویژه کارآفرینان

میزان کل دارایی های شما یکی از معیار های همیشگی تمامی برنامه های استانی ویژه کار آفرینان است که در عمل برابر است با میزان کل دارایی های شما (جاری ،ثابت، منقول و غیر منقول و …) منهای تعهدات و بدهی های شما. حداقل میزان کل دارایی در هر استانی متفاوت است، برای مثال این میزان در قلمرو Northwest و برای محدوده جغرافیایی خارج از Yellowknife معادل 250.000 دلار و در استان اونتاریو برای محدوده جغرافیایی شهر تورنتو برابر 800.000 دلار است.

در اکثر برنامه ها، میزان کل دارایی شما می بایست از طریق شرکت های کارشناسی مستقل مورد قبول استان مورد نظر راستی آزمایی شود تا هم میزان آن و هم قانونی بودن حصول آن مدلل شود.  در اکثر استان ها، دارایی های همسر نیز می تواند جزیی از دارایی های شما و بر عکس به حساب آید.

این راستی آزمایی معمولاً توسط اشخاص ثالث مورد قبول استان انجام می شود. بعضی از استانها ممکن خودشان این کار را انجام دهند. فارق از آنکه چه کسی مسئول راستی آزمایی باشد، روند بررسی شامل ارسال اسنادی است که ادعای شما راجع به کل دارایی را اثبات نماید. بسته به پیچیدگی ، ماهیت و تنوع دارایی های شما این روند می تواند پیچیده و وقت گیر باشد.

نمونه هایی از انواع اسنادی که باید برای این روند ارائه شوند عبارتند از: اسناد مالکیت، گزارش ارزیابی و ارزش گذاری املاک ، اظهارنامه بانکها ، توافق نامه ها و یا قول نامه های خرید ، گواهی سهام ، صورتهای مالی برای کسب و کار ، صورتهای سود و زیان ، کپی مجوز های حسابدار و اطلاعات تماس ، اسناد انتقال سهام وغیره

شما نمی توانید مستقیما از کسب و کار موجود خود برای برآورده کردن الزامات PNP استفاده کنید اما می توانید کسب و کار کانادایی خود را بر اساس کسب و کار فعلی مستقر کنید. این استراتژی باید با احتیاط ، دقت و بسته به نوع تجارت شما ، پیچیدگی های بازار کشور خانه و انطباق با بازار کانادا اتخاذ شود. به عنوان مثال اگر از یکی از کشور های common law به کانادا بیایید ممکن است شباهت های زیادی بین کانادا و حوزه قضایی خانه خود بیابید که حرکت را برایتان آسان تر می کند اما اگر از کشوری با بازارهای ابتدایی و غیر پیشرفته آمده باشید می بایست بسیار مراقب باشید.

این معیار مشخص کننده حداقلی است که متقاضی می بایست در کسب و کاری که ایجاد و یا خریداری خواهد کرد سرمایه گذاری نماید. این نکته حائز اهمیت است که سرمایه گذاری مذکور می بایست بر اساس دستورالعمل های استان مورد نظر صورت گرفته و واجد شرایط خاصی باشد. برای مثال بیشتر استان ها خرید ملک، پول نقد، سرمایه در گردش و پرداخت حقوق به خود متقاضی و اعضای خانواده او را واجد شرایط نمی دانند.

معیار اصلی سنجش در واجد شرایط بودن نوع سرمایه گذاری در کسب و کار، اهمیت آن در پیشبرد فعالانه کسب و کار به قصد ایجاد درآمد فعال (Active Income) است.

حداقل میزان سرمایه گذاری مورد نیاز نیز مثل ارزش کل دارایی ها، در هر برنامه ای متفاوت است. برای مثال در برخی از مناطق غیر شهری استان بیریتیش کلمبیا این میزان برابر 100 هزار دلار و برای مناطق شهری محبوب مثل تورنتو برابر 600 هزار دلار و برای ونکوور برابر 200 هزار دلار است.

بله. محدودیت های حاکم بر نوع سرمایه گذاری در هر استان متفاوت است. در تمام استانها دستورالعمل هایی وجود دارد که شرایط سرمایه گذاری را مشخص می کند.

نمونه هایی از سرمایه گذاری های واجد شرایط عبارتند از: خرید تجهیزات جدید ، نوسازی ، موجودی انبار ، هزینه های عملیاتی و غیره.

نمونه هایی از سرمایه گذاری های غیرمجاز عبارتند از: پول نقد، سرمایه در گردش ، دستمزدی که به خودتان و اعضای خانواده تان داده می شود ، سرمایه گذاری های غیرفعال ( مثل خرید و فروش املاک و مستغلات برای سود) و غیره.

هدف اساسی از این دستورالعمل ها و محدودیت های اعمال شده بر کیفیت سرمایه گذاری حصول اطمینان از این است که تجارت پیشنهادی منجر به درآمد فعال و ایجاد محرک های اقتصادی مد نظر در استان شود. در طی سالها اجرای برنامه های PNP ، استانها همواره کوشیده اند تا استفاده از این برنامه ها را برای سرمایه گذاران منفعل که صرفا به دنبال اخذ حق اقامت دائم هستند دشوار کنند. بلکه استان ها به دنبال متقاضیانی هستند که فعالانه به دنبال ایجاد کسب و کار و رونق اقتصادی در استان بوده و بخواهند به صورت دائم در آن استان زندگی کنند.

“موفقیت” در این زمینه یک اصطلاح مبهم است. آنچه مهم است شرایط و تعهدات ذکر شده در توافقنامه عملکرد تجاری شما است. این توافقنامه مشخص خواهد نمود که شما چه شرایط و اهداف تجاری را می بایست مهیا کنید تا پس از پایان دوره ویزای کار واجد شرایط دریافت اقامت دائم شوید. این اهداف معمولاً براساس برنامه تجاری شما تعریف می شوند و پس از مذاکرات با استان تبدیل به شروطی در توافقنامه عملکرد تجاری خواهند شد.

این توافق نامه ای است که بین متقاضی و دولت استانی امضا می شود و شامل کلیه شرایط و ضوابطی است که تعیین کننده صلاحیت نهایی متقاضی برای دریافت نامزدی استان و اقامت دائم می باشد. هر توافق نامه ای متفاوت و منحصر به فرد برای هر کسب و کار و متقاضی راه اندازی آن تدوین می شود. اما به طور کلی این توافق نامه ها شامل شروطی هستند از جمله: شرایط سرمایه گذاری(میزان، زمان بندی، محدودیت ها)، تعداد و نوع مشاغل ایجاد شده، نقاط عطف (milestones) و اهداف تجاری اجباری، الزامات گزارش دهی و حسابرسی، مهلت تعهدات، تعهدات ثبتی ، اخذ مجوز های لازم برای ارائه کالا و یا خدمات، محل کسب و کار پیشنهادی و شروط اقامت فیزیکی متقاضی و …

هر PNP شروط اقامت و حضور فیزیکی خود را تعیین می نماید. به عنوان مثال برخی استانها متقاضی را ملزم می نمایند تا 75 درصد از دوره موافقت نامه عملکرد تجاری را به صورت فیزیکی در استان حضور داشته باشند. برخی استانها حتی الزامات مجاورت جغرافیایی برای متقاضی تعریف می کنند (به عنوان مثال متقاضی باید در شعاع 100 کیلومتری محل کسب و کار زندگی کند). این تعهدات و محدودیت ها ایجاد شده اند تا استفاده از برنامه های استانی را برای افرادی که صرفا قصد اخذ اقامت دائم را دارند دشوار سازند.

در بیشتر موارد وقتی متقاضی دریافت نامزدی استانی هستید، سندی را امضا می کنید که نشان دهنده قصد و نیت شما برای سکونت دائم در آن استان خواهد بود. حتی در برخی از موارد مثل نیوبرانزویک شما تعهدنامه ای برای اقامت دائم در استان امضا می کنید. اما پس از اخذ اقامت دائم کانادا ، شما می توانید مطابق بند دوم از ماده ششم منشور حقوق و آزادیهای کانادا ، در هر استانی که بخواهید اقامت داشته باشید. اما این حق مطلق نیست. در حالی که امکان حقوقی برای استانی که شما در آن منتخب اقامت دائم شدید وجود دارد تا از IRCC بخواهد که وضعیت PR شما را به دلیل سوء تفسیر ابطال کند (استدلال می کند که شما قصد خود را برای ماندن در استان نادرست نشان داده اید) ، در عمل این امر بسیار بعید است چراکه قانون در این نکته بسیار مبهم و باز به تفسیر است.

در واقع استان ها شما را برای اقامت دائم در آن استان انتخاب می کنند چراکه می خواهند شما با کار و سکونت در آن استان موجب رونق اقتصادی شوید. درحالی که آنها این امکان قانونی را دارند که اگر در نهایت از استان خارج شوید ، باعث ابطال حق اقامت دائم شما شوند اما درعمل احتمال موفقیت آنها بسیار پایین خواهد بود.

خیر. در آن دسته از PNP ها که متقاضی می تواند به یک شریک اقدام نماید، هر یک از آنها می بایست حداقل های مورد نیاز را فراهم کنند. برای مثال ، در انتاریو و در صورت داشتن شریک برای کسب و کاری در GTA ، هر یک از شرکا می بایست به تنهایی مبلغ 600 هزار دلار سرمایه گذاری کرده تا کل مبلغ سرمایه گذاری برابر با 1.2 میلیون دلار شود.

برنامه های PNP بر اساس نیاز های اقتصادی استان تعریف و اجرا می شوند و در نتیجه کسب و کار های پیشنهادی تحت این برنامه ها می بایست دارای صلاحیت های لازم در هر استان باشند. اما در عمل، تعریف این نیاز ها در اکثر استان ها هنوز نتوانسته دقیق و ایجابی شود. در نتیجه اکثر برنامه های PNP دارای دستورالعمل مشخصی برای نوع و زمینه کسب و کار هایی که مورد قبول آن استان نیستند می باشند. برای مثال، انتاریو به شما اجازه نمی دهد که در GTA فرانچایز بخرید، یا نمی توانید یک تجارت توسعه املاک و مستغلات را در بریتیش کلمبیا شروع کنید ، یا نمی توانید در منیتوبا یک bed & breakfast بخرید. بنابراین بسیار مهم است که در مورد صلاحیت های لازم برای کسب و کار تحت برنامه های PNP مشورت تخصصی بگیرید.

ایجاد رونق اقتصادی اصلی ترین محرک برای ابقای برنامه های استانی است. دولت های استانی و دولت فدرال در طی سالها تجربه با شروط و پیش نیاز های مختلف به این نتیجه رسیدند که عدم وجود شرط مدیریت فعال و حضور فیزیکی متقاضی (در زمان ویزای کار) در استان، و کسب و کار مورد نظر موجب سو استفاده از برنامه های PNP می شود. به این معنی که هدف اصلی متقاضی در چنین شرایطی به جای سعی و تلاش برای موفقیت کسب و کار و ایجاد رونق اقتصادی در استان، صرفا تبدیل به اخذ اقامت دائم می شود. در نتیجه، امروز تمامی برنامه های استانی به وضوح متقاضی را ملزم به مدیریت فعالانه و روزانه کسب و کار و همچنین حضور فیزیکی می نمایند. تعریف مدیریت فعالانه و روزانه، و همچنین حداقل حضور فیزیکی، در برنامه های مختلف تا حدودی متفاوت است اما منظور نهایی آن است که ایجاد کننده کسب و کار می بایست به صورت فعال و روازنه آن کسب و کار را مدیریت نماید.

بسیاری از استان های پرجمعیت که دارای تقاضای بالا برای مهاجرت هستند(مثل انتاریو و بیریتیش کلمبیا) برای ارزیابی متقاضیان از سیستم های امتیاز دهی استفاده می کنند. در این سیستم، علی رقم حداقال های اعلام شده، کسانی در استان انتخاب می شوند که بالاترین امتیاز را کسب کرده باشند. در نتیجه در این استان ها بهره مندی از حداقل های مورد نیاز لزوما منجر به انتخاب شدن توسط استان نمی شود و متقاضیان معمولا می بایست با کمترین شروط فاصله چشمگیری داشته باشند تا احتمال انتخاب شدن آنها در زمانی کوتاه میسر شود.

در مقابل نیز برخی دیگر از استان ها که دارای تقاضای زیادی برای مهاجرت نمی باشند، از سیستم امتیاز بندی استفاده نکرده و لذا متقاضی با داشتن شرایط حداقلی می تواند در آن استان به Nomination دست پیدا کند.

در حالی که نمی توان زمان مشخصی را برای رسیدن به PR از طریق این برنامه ها تعیین کرد اما می توان به صورت کلی این زمانبندی را به سه مرحله تفکیک کرد:

• زمان لازم برای تکمیل درخواست: این بخش در عمل طولانی ترین بخش از این برنامه است چراکه در این مرحله متقاضی می بایست کسب و کار مورد نظر خود را برای ایجاد و یا خرید مشخص کند، طرح تجاری و برنامه ریزی های لازم را انجام داده و آنها را مدون نماید، در صورت لزوم به استان مورد نظر سفر نموده و تحقیقات میدانی را تکمیل کند، بسته به برنامه و استان مورد نظر، مدارک و مستندات خود برای ارزیابی های مستقل را ارسال نماید و غیره. در نتیجه این زمان بندی تابع مستقیمی از شرایط خاص متقاضی بوده و می تواند از چند ماه تا چند سال هم طول بکشد.
• زمان دریافت پاسخ از استان: این زمانبندی کاملا وابسته به استان مورد نظر بوده و از زمان ثبت درخواست تا دریافت پاسخ محاسبه می شود. این زمان بسته به استان و برنامه می تواند از 4 ماه تا 12 ماه به طول بیانجامد.
• زمان بندی دریافت اقامت دائم: دریافت اقامت دائم مشروط به دریافت Nomination از استان بوده که آن نیز مشروط به انجام تعهدات متقاضی در زمانی است که در توافقنامه عملکرد تجاری مشخص شده است. این زمان بسته به استان، برنامه و کسب و کار متقاضی می تواند از 20 تا 30 ماه متغیر باشد.